Skrifað fyrir skúffuna

Hér er eitt af þessum óborganlegu viðtölum sem boðið var uppá í gróðærinu – óborganlegt í ýmsum skilningi:

http://www.youtube.com/watch?v=AoD8umlAOFs

En höfum við lært eitthvað?  Geta sambærilegir hlutir gerst aftur?

Mér þykja teikn á lofti um að þeir geti einmitt gerst fyrr en okkur grunar.

Þá á ég við að jafn vanhæfir og Sjálfstæðismenn voru til að standa að einkavæðingu ríkisfyrirtækja, vegna einstrengingsháttar og gagnrýnissnauðrar oftrúar á þá stefnu, þá virðist mér Samfylkingin nákvæmlega jafn vanhæf til þess að semja um inngöngu við Evrópusambandið af sömu ástæðum.

Þegar keyra á stór deilumál með hraði gegnum Alþingi, án þess að fyrir því séu jafnvel annað en huglægar ástæður og óútskýrð óþolinmæði, þá er full ástæða til gjalda varhug við því.

ESB er eitt slíkt mál af mörgum í sögunni.  Icesave annað.

Ég hafði nú ekki áttað mig á þessu fyrr, en textinn við íslenska framlagið í Eurovision er kannski svolítið viðeigandi þetta árið.  Tengist hann efnahagshruninu?  Er jafnvel verið að biðla til Evrópusambandsins?  Mun sendinefndin leggjast á hnén og syngja í þessum stíl þegar þar að kemur... Vonum að Eurovision verði látið duga, þetta er allavega vel gert.

You say you really know me
You're not afraid to show me
What is in your eyes
So tell me 'bout the rumours
Are they only rumours?
Are they only lies?

Falling out of a perfect dream
Coming out of the blue

Is it true? (Is it true?)
Is it over?
Did I throw it away?
Was it you? (Was it you?)
Did you tell me
You would never leave me this way?

If you really knew me
You couldn't do this to me
You would be my friend
If one of us is lying
There's no use in trying
No need to pretend

Falling out of a perfect dream
Coming out of the blue

Is it true? (Is it true?)
Is it over?
Did I throw it away?
Was it you? (Was it you?)
Did you tell me
You would never leave me this way?

Is it true? (Is it true?)
Is it over?
Did I throw it away?
Was it you? (Was it you?)
Did you tell me
You would never leave me this way?

(Is it real?)
(Did I dream it?)
Will I wake from this pain?
Is it true? (Is it true?)
Is it over?
Baby, did I throw it away?
Ooh... is it true?
 

Ég hef nýverið opnað síðu þar sem ég kynni hugmyndir um hvernig gera má almenningi kleift að taka virkan þátt í stjórnun landsins með hagnýtingu internetsins.  Sú hugmynd á vel við í tengslum við stjórnlagaþing, en ég hef þó í huga einfaldari útfærslu fyrir það tiltekna mál - útfærslu sem fljótlegt væri að forrita og koma í gagnið.  Grunn að því kerfi sem ég kynni á síðunni mætti byggja fyrir stjórnlagaþingið og nota svo áfram fyrir Alþingi, sveitastjórnir og mest alla opinbera starfsemi.  Starf stjórnlagaþingsins sjálfs gæti einnig þurft að taka mið af þeirri hugsun, og þeirri raunhæfu tillögu að útfærslu, sem þar er lýst.  Ég mun setja meira um það mál inn á síðuna á næstunni.

Slóðin er http://www.hugveitan.is

	Lýðræðisskólinn sem þjóðin nam aldrei við
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Vilhjálmur Egilsson, framkvæmdastjóri Samtaka Atvinnulífsins og einn aðal talsmaður þess að Ísland leiti til Alþjóðagjaldeyrissjóðsins (IMF), mætti Ögmundi Jónassyni í Kastljósinuí gærkvöldi og tala fyrir þessari skoðun sinni.  Maður hallast að því að hann, sem fyrrum stjórnarmaður IMF, hljóti að vita betur en margir aðrir og ég var því spenntur að heyra hvað hann hefði bitastætt fram að færa.

Hér fer svo til orðrétt partur úr viðtalinu: (ég nenni ekki að eltast við þegar þau tala hvert ofan í annað.)

Þvílík ósvífni.  Hvað er maðurinn að vilja með svona tali?  Hann hengir sig í það tæknilega atriði að IMF komi ekki að málum fyrr en að í einhvers konar óefni sé komið. Hans skilningur er sá að ef komin er upp krísa þá sé ekki lengur hægt að skapa krísu.  Leiti maður til læknis með kvef, fái við því ólyfjan og endi með hjartastopp af henni, þá er í skilningi Vilhjálms ekki hægt að halda því fram að læknirinn hafi verið valdur að veikindum manns.  Maður var jú veikur fyrir - með kvef.

Þetta styrkir samt kannski enn frekar það sem ég sagði í síðustu færslu, um einstrengingsháttinn í stefnu IMF.  Þarna kemur gamall stjórnarmaður IMF og lætur í það skína að störf IMF séu svo að segja óumdeilanleg - ekki aðeins óumdeild heldur einmitt óumdeilanleg.  Tregðan hjá IMF hefur verið gífurleg við það að horfast í augu við árangursleysi og slæmar afleiðingar gjörða sinna, en gagnrýnisraddirnar hefur ekki skort.  Haldin hafa verið fjöldamótmæli gegn þeim og þeirra skilyrðum víðsvegar um þriðja heiminn án þess að hátt fari um í vestrænum fjölmiðlum.  Mýgrútur af greinum og bókum hefur einnig verið skrifaður.  Getur það verið að ekkert af þessu nái inn á borð stjórnar IMF? Þá er sjóndeildarhringurinn þröngur.

Það stendur áfram að ef við verðum að leita til IMF þá vonast ég bara til þess að skilyrðin verði léttvæg eða engin.  Þó að ekkert í sögu stofnunarinnar síðustu árin bendi sérstaklega til þess, þá er staðan hér ólík öðrum sem leitað hafa til sjóðsins auk þess sem að alvarlega kreppir um allan heim að þeirri hugmyndafræði sem sjóðurinn byggir á.  Þrátt fyrir hættu á þvermóðskufullrum tilraunum innan sjóðsins við að halda í gömlu stefnuna má segja að eitt af því sem gæti hjálpað til sé það að erfitt yrði fyrir sjóðinn að verja aðgerðir sínar í öðrum löndum ef aðgerðir þeirra í því landi sem efst var á lífsgæðalista Sameinuðu Þjóðanna (HDI - menntun, lífslíkur og landsframleiðsla per mann) í fyrra falli alvarlega og ekki ná sér á strik aftur þrátt fyrir aðkomu þeirra, og eftir að hafa sjálfviljugt tekið upp mörg af helstu læknisráðum sjóðsins áratuginn á undan.  Þá færi að vera erfitt að neita þeirri kröfu að skuldum verði aflétt af þróunarríkjunum skilyrðislaust sökum þess hvernig stofnað var til þeirra og hvernig þeim er viðhaldið.

Hreiðar Már og fleiri tala nú um að Glitnir hafi haft lítið hlutfall af innlánum í starfsemi sinni og það hafi verið veikleiki þeirra miðað við hina stóru bankana.

Talað hefur verið um að skilja að fjárfestingabankastarfsemi og viðskiptabankastarfsemi rétt eins og gert var eftir kreppuna 1930 í Bandaríkjunum.  Geir Haarde hefur sagt að ástandið í þar sýni einmitt fram á að slíkur aðskilnaður sé slæmur.  Ástæðan sé sú að þannig standi fjárfestingabankarnir veikari því þeir hafi ekki það jafna tekjustreymi sem viðskiptabankarnir hafa.

Þetta hljómar allt mjög sennilegt, þ.e.a.s. það er mjög sennilegt að banki sem hefur digra sjóði af sparnaði landsmanna til umráða geti tekið áföllum í áhættustarfsemi sinni betur en banki sem hefur engan slíkan grunn.

En þá er spurningin sú hvort ekki beri að meta þessa virkni sparifjárins sparifjáreigendum til tekna en ekki einungis þeim áhættusæknu?  Er það gert?  Yrði raunsannur kostnaður við áhættustarfsemi ekki betur ljós með aðskilnaði á þessu tvennu?  Þá á ég við að ef þetta er aðskilið þá þýðir það ekki að fjárfestingabankar geti ekki tekið spariféð á langtímalánum af viðskiptabanka og nýtt skynsamlega við áhættustýringu sinnar starfsemi.  Munurinn væri bara sá að þannig væri gildi þess fyrir áhættustarfsemina metið að verðleikum.  Langtímalánin væru veitt á markaði þar sem margir aðilar kæmu að bæði framboði og eftirspurn.   Þetta væri einnig hreinlegra að því leyti að þá væri viðskiptabankinn hagsmunagæsluaðili sparifjáreigenda meðan fjárfestingabankinn væri hagsmunagæsluaðili þeirra sem taka vildu meiri áhættu með sína fjármuni.  Gallinn er samt auðvitað sá að fyrirtæki hafa alltaf hærri Herra en viðskiptavinina, þ.e.a.s. eigendurna, en miðað við að samkeppni ríki þá ættu sparifjáreigendur að sjá virði þeirra þolinmóða fjármagns metið að verðleikum í hærri vöxtum heldur en þegar bankar geta haft þá tryggingu sem þetta er áhættustarfsemi þeirra sér að kostnaðarlausu en þó gripið hennar til ef eitthvað bjátar á.  Það er það sem orð Hreiðars Más og Geirs Haarde raunverulega þýða, ekki satt?

Í fljótu bragði sýnist mér að þetta gæti verið bót á núverandi kerfi.  Vissulega ekki róttæk, en ágætis byrjun.